Schaduw

Voordat ze aan de kust van Griekenland verdween, werd ze al jaren door hersenschimmen geplaagd. De spoken in haar hoofd vervormden en bepaalden haar werkelijkheid.

De zon scheen uitbundig aan een strakblauwe hemel. De zee was zich nog van geen kwaad bewust. Ze keek erop neer en zag alleen maar duisternis.

Ze stond bovenaan de rotsen en keek nog eens naar beneden en zag haar bebloede voeten. Haar lange schaduw danste over de rotsen.

Aan de kust

Ik ben aan de Middellandse Zee, in een klein dorpje met witte, charmante huisjes, een dorpsplein en een winkelstraat. Daar kom ik al jaren, daar aan de kust vind ik mezelf terug.

Ik ben aan de kust, waar ik zo van houd, aan het strand waar ik vele zomers over heen heb gelopen.

Ik ben intens gelukkig daar op het strand, waar de wind volop met mijn haar speelt. Waar ik mijn ogen moet dichtknijpen om naar de horizon te staren.

Ik ben verrukt door de strakblauwe hemel in december. De zon schijnt uitbundig op de verweerde gezichten van de vissers.

Ik ben gegrepen door de vele katten op de boulevard, lapjeskatten, rode katten, overal waar ik kijk. Op het strand liggen de blauwe, houten vissersboten er verlaten bij.

Ik ben met mijn hoofd in de wolken. Mijn hart maakt bokkensprongetjes.

Ik ben daar in dat kleine vissersdorpje aan de Middellandse zee thuis. Een strand waar ik vele zomers over heen heb gelopen, altijd op blote voeten en vlak voor zonsondergang.

Ik ben aan het mijmeren over het leven, met elke golf die over mijn voeten spoelt, raak ik verder weg van de bewoonde wereld.

Ik ben intens aan het genieten van het rode licht, dat langzaam over gaat in paarsrood  voordat de zon volledig in de zee verdwijnt.

Ik ben volledig sereen als de maan en sterren verschijnen aan de donkere hemel. Nu snap ik het spel dat de zee en ik met elkaar spelen. De zee, mijn bron van inspiratie en rust…

Ochtend des levens

De dageraad was geboren uit een donkere, onheilspellende nacht met sneeuw en ijzel. Hij was er eindelijk en zette zijn beste glimlach op. ‘ Er is werk aan de winkel!’

De ochtendstond krulde nogmaals zijn mondhoeken op. Alles in zijn lijf ontspande zich. De grijze wolkendeken schoof eventjes opzij. En ja hoor, daar was die strakblauwe hemel.

Hollandse luchten, dat blauw en dan die uitbundige glimlach van de krieken van den dag. De vogels begonnen spontaan een uitbundige serenade. Hij vond het fijn om zo af en toe een geintje uit te halen met de natuur. ‘Even goochelen…’

De ochtend des levens genoot ervan. Al die blije gezichtjes, die links en rechts uit de huizen kwamen en op de fiets of in de auto stapten. Opweg naar een school-of werkdag. ‘Allemaal happy faces.‘

Hij moest toch maar ‘ns vaker glimlachen of schaterlachen. Of nog beter bulderen van het lachen.  Zie je de mensen dan al voor je? Er was een maar… De boze toorn van Koning Winter.

Retro

Ga je mee op avontuur? Met een vrolijke twinkeling in haar ogen lonkte ze al dagen naar haar. Haar joie de vivre  was aanstekelijk. Het dessin  werd retro genoemd. Industriële bloemen in velerlei tinten oranje, dieprood en bruin op een witte gladde ondergrond.  Als kind had ze een hekel aan retro.

Ze kocht het ooit op een van haar ontdekkingstochten. Op zondagen ging ze tegenwoordig vaak op jacht naar verborgen schatten en verhalen. Daarvoor was ze voor geen goud op rommelmarkten te vinden. Het hele idee van een vlooienmarkt ontging haar volkomen. Je moest er vroeg voor op, het was allemaal oude meuk en het rook er muf.

Het grote avontuur begon met een porseleinen kop en schotel op een vrijmarkt. Het groeide uit tot een bonte verzameling porseleinen serviezen uit grootmoederstijd. Met als piece de resistence een trouwservies van minstens zestig jaar oud.

Met de verzamelwoede kwamen ook de verhalen. Waren het de verhalen achter de voorwerpen die voor een kick zorgden? Of toch de ontdekking van de verborgen schatten zelf?

Het doorgeven van de verhalen leek haar vleugels te geven.  Telkens weer als een onbekende voor de deur stond voor die ene petrol, blauwe emaille kan of die oude koffiemolen maakte haar hart een vreugdesprongetje.Waar kwam die ook al weer terecht? Was het niet in een koffiezaak?

Ze vond het maar prachtig. Het was haar missie om de voorwerpen van de vergetelheid te redden. Ze gaf ze een nieuw leven. De petrol, blauwe emaille kan werd weer in gebruik genomen als melkkan ergens op een Frans boerderijtje.

Het retro etuitje deed ze nooit weg. Het was een blijvertje. In een vorig leven was het een etui voor een dompelaar. Ze vroeg zich af of die dingen nog wel verkocht werden.  Geen idee eigenlijk. Waar het dompelaartje is gebleven weet niemand.  Het etuitje is gelijk dienst gaan doen als pennen etui. De vrolijkheid lonkte naar haar en dat wilde ze voor eeuwig vasthouden.

Dit verhaal is geschreven op het schrijfcafé van de Oba Linnaeus in Amsterdam onder leiding van de Schrijvende zusjes.

Home

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Herfstpracht

Weet je, wat ik nu opeens het liefst wil doen? Het kwam ineens op mijn bucketlist te staan. Misschien wel met stip bovenaan.  En ik heb niet eens een bucketlist.  De herfstpracht trekt mij als een magneet naar buiten. Ik wil al het moois omarmen, omhelzen, aanraken…

Weet je, ik denk dat ik nu toch maar iets moet opbiechten, daar is het nu echt tijd voor…Vind je niet? Ik denk dat ik verliefd ben op de Herfst! Zelf snap ik er niets van, niente, nothing.  Ik ben toch echt een Zomermens, heel misschien een Lente meisje, maar verliefd op de Herfst? Tja, dat was nog niet echt bij mij opgekomen. Hoewel ik toch echt in de herfst ben geboren.

Na 38 jaar ben ik de herfst gaan snappen. Nu denk ik de herfst te hebben doorgrond na een ingrijpend onderzoek, maar was het wel een uitputtend onderzoek, vraag ik mij nu af.

Fietsend door de smalle, natte grachten van Amsterdam werd ik begroet door een regen van vallende bladeren. Omhoog kijkend naar het dwarrelend goud begroette ik  de kruinen van de bomen met liefde en vertrouwen. Vurig geluk maakte zich meester van mij.  Heel even voelde ik mij jarig, terwijl ik toch echt pas over een week of twee daadwerkelijk jarig was.

Daar op dat moment begon mijn herfstverliefdheid. Op de straten van mijn geliefde Amsterdam lagen tapijten uitgerold in de mooiste kleurschakeringen bruin, rood, geel en oranje. Hier en daar bloeiden de najaarsplanten nog uitbundig. Allen in die dieprode of warm-oranje kleur.  Herfstpracht nam de stad over.

Dolverliefd  ben ik. Ik sta uren naar buiten te staren. Elke ochtend inspecteer ik de bomen minutieus. Hoeveel blaadjes hangen er nog?

Weet je, eindelijk snap ik de herfst. Deze jaargetijde leert ons loslaten. Zo mooi om aan de seizoenen te zien dat alles ook altijd goed komt. Het gaat ook weer lente worden met een nieuw begin. Go with the flow fluistert deze herfst mij overal toe.

Het poezenverhaal

Het begon allemaal op de vierde dag van mijn vakantie. Met de ontdekking van het jonge poesje begon het groteske avontuur. Zoals alle anderen, die in aanraking kwamen met de roodharige  kitten, ontwikkelde ook ik een soort haat-liefde verhouding. Eigenlijk  zou ik het eerder een angst-liefde relatie noemen. Voor zover je over een relatie met een kat kan spreken natuurlijk.

Toch moet ik eerlijk zijn en toegeven dat het tussen Suusje en ik gelijk liefde op het eerste gezicht was. Ofschoon dit verschijnsel ook echt bestaat laten we hier maar even buiten beschouwing. De meningen zijn hierover nog altijd zeer verdeeld. Nietwaar?

Goed, ik zag Suusje, zij zag mij, haar ogen begonnen te twinkelen en als snel voelde ik de bekende vlinders in de buik. Of zij hetzelfde voelde als ik, is maar de vraag. 

De liefde tussen ons begon toch echt te groeien. Al zeg ik het zelf, want Suusje kan nog steeds niet praten zoals wij dat doen. Totdat ze het heeft geleerd, zal ik toch echt voor twee moeten blijven spreken.

Mijn liefde voor het kleine poesje werd al in de eerste uren dat ik haar leerde kennen een obsessie. Ik bleef haar aanstaren, volgde nauwgezet elke beweging die ze maakte en fotografeerde haar zo wat elk minuut.

Al snel kwam aan dit alles een einde. Oké, ik geef toe dat ik wat betreft de liefde hardleers ben , maar deze hint begreep ik wel. Nou en of , dat ik het begreep! De eerste keer dat ik haar wilde aaien krabte ze mijn hand open en maakte een geluid dat je doet huiveren.

Voorlopig kon ik maar een ding doen. Mezelf terugtrekken en mijn onderzoek stopzetten. Voor mij is dat een ramp van je welste. Ik ben namelijk heel nieuwsgierig. Eigenlijk ben ik altijd op onderzoek uit. Als ik op straat loop , luister ik gesprekken van wildvreemden af en probeer ik me voor te stellen hoe die personen leven en zijn. De laatste tijd zie ik de mensen om mij heen als een soort wandelende  verhalen.

Zoals gewoonlijk dwaal ik weer af. Nu werd ik dus gefascineerd door kitten Suusje.Rode Suusje. Ik wilde en wil nog steeds alles weten over haar. Is het eigenlijk wel een haar? Met alles weten over haar bedoel ik alles willen weten over haar brein.. Eigenlijk gaat mijn interesse meer uit naar haar gevoel.

Nu heeft elk sprookje een betoverend einde. Zo ook het poezenverhaal. Vier of vijf dagen na onze eerste ontmoeting werd Suusje ernstig ziek. Het jonge poesje had namelijk rattengif gegeten. Het is nog steeds een wonder dat ze nu vrolijk door het leven gaat.

 Ja, miraculeus kun je het wel noemen. Haar tongetje hing al uit haar bekje en zo af en toe stoptte ze met ademhalen. Toch ben ik de hoop geen minuut verloren. Met dank aan de veearts die net op tijd haar maag leegpompte heeft ze het gered. Het ene moment lag de rode kitten  op sterven na dood en 24 uur later lag ze heerlijk te spinnen op mijn schoot.

 

 

 

 

Het to-do lijstje

‘ Nu heb je toch een verhaal gekregen tijdens het wachten.’
‘ Ja, wie weet wat ik ermee ga doen.’

Op de tramhalte ging ik op het midden van het bankje zitten. Met mijn handtas naast mij. Mijn blik viel op een man aan de overkant. Hij droeg een halflange jas. Zijn nette broek zat net iets te wijd en viel precies op zijn nette, bruine schoenen. Hij had halflang, grijs haar. In zijn rechterhand hield hij een sigaret vast. We keken elkaar kort aan.

Tot mijn schrik stak de man de trambaan over. Mijn blik gleed van de man naar het bankje. Snel keek ik de andere kant op. ‘ Mag ik naast je komen zitten?’ Ik schoof naar links op.’ Jaa!’, zei ik zonder op te kijken. ‘ Heb je last van de rook, denk je?’

‘ Ja!’, zei ik zonder de man aan te kijken. ‘Ik rook het net al.’
‘ Ik zal er rekening mee proberen te houden. Als ik nou daar ga zitten, dan heb je waarschijnlijk door de windrichting minder last van de rook’. Hij perste zijn lippen samen, keek naar rechts en blies de rook uit. We keken elkaar kort aan. ‘Zullen we dan maar ruilen?’

‘ Ja, laten we gek doen’. Ik greep mijn handtas en stond op. De man schoof op en ik ging met een plof naast hem zitten. Ik keek zijn doorleefde gezicht aan. ‘ Je moet gewoon stoppen met het roken’. Hij knikte. ‘ Dat hebben waarschijnlijk meer mensen tegen je gezegd. Of niet?’ ‘ Jaaa’. Ik keek weer voor mij uit.
‘Het staat op mijn things to do-lijstje’, zei hij kordaat. ‘Oh, dat maakt mij nieuwsgierig naar wat er nog meer op dat lijstje staat’. De man knikte en blies weer rook uit. Nu naar links.

‘ Het is veel interessanter om te vagen naar wat er al af is van het lijstje’.
‘ Nou, vertel, wat is er al af van je lijstje’.
‘ Ik ben net afgekickt van een jarenlange drugs- en alcoholverslaving.’
‘ Nu mag ik van mezelf nog roken. Ik weet niet of ik zonder kan’.

‘Hoe lang ben je verslaafd geweest?’
‘Dertig jaar. Ik heb gestudeerd, had een baan en was een kei in het maskeren van mijn verslaving.’
‘Mag ik vragen wat je gebruikt hebt?’
‘ Heroïne’, vertelde de man kalm. ‘Ook met alcohol samen?’
‘Ja. ’
‘Oh, das was feest.’
‘ Ja, het hele leven was een groot feest’, zei de man.
‘ Totdat ik mijn baan verloor, daardoor verloor ik ook mijn partner en raakte ik weer verslaafd aan iets anders‘.

‘ Hoe lang ben je nu gestopt?
‘ Ik ben nu 15 maanden clean’, zei de man met opgeheven hoofd. ‘Ben je weleens eerder afgekickt en dan weer gaan gebruiken?’
‘ Ja, 10 jaar geleden’
‘ Hoe lang ben je toen clean geweest? ‘
‘Een jaar. Totdat ik jarig was en ik mezelf trakteerde’. De man pauzeerde even.
‘ Op een borrel?’

‘ Nee, op een zakje heroïne.En ’s avonds weer een pakje , en de volgende dag weer een pakje, want het was zo verdomde lekker. Ik was toch verrast door de snelheid waar je dan weer mee verslaafd raakt’.
‘Ja, dat gaat heel snel, maar ja, je vindt jezelf nooit verslaafd’
‘Op een gegeven moment, dan weet je dat wel, hoor.’ De man knikte erbij.

Tram 10 kwam aan denderen.‘ Ik moet hiermee’. De man stond op en nam nog een laatste trek van zijn sigaret. Mijn oog viel op zijn blauwe zegelring met familiewapen. Met zijn andere hand greep hij in zijn jaszak. ‘Nou, sterkte verder’. Bij het instappen keek hij mij nog eenmaal aan.

Eerder gepubliceerd als ‘things to-do lijstje’ op 17 februari 2013. Lees de eerste en complete versie hier:

Things to do- lijstje

Weggeefplekje

‘ Dit vind ik nou leuk aan Amsterdam, een weggeefplekje midden in de stad.’
‘ Een weggeefplekje?’
‘ Ja, op het elektriciteitskastje voor de school staat een briefje met de tekst wegggeefplekje. Dat het helemaal verregend is,  tja, dat maakt niet zoveel uit…’

De rest van de klas keek het meisje met het groene haar meewarig aan. De ietwat slungelachtige jongen met een uitgesproken karakter en een vleugje groen in zijn haar tetterde intussen vrolijk door over de platen die hij voor de school heeft gevonden.

‘Oh, ik wou dat ik een platenspeler had.’

‘ Ze zijn er weer. Ik heb ze voor je meegenomen.’

Er verscheen een foto op mijn Iphone van twee fleurige platenhoezen op het beruchte elektriciteitskastje voor mijn school. De foto was ietsjes wazig.  Op die eerste donderdag in de eerste werkweek van 2016 is het in de vroege ochtend nog donker. 

Als in een tijdscapsule was ik weer terug in juni of was het juli? Het was in ieder geval het einde van het schooljaar. Het eerste jaar van mijn mentorklas kwam ten einde en voor de laatste les had ik iets moois bedacht. De leerlingen kregen een heleboel vragen over het afgelopen jaar. Vragen als: Wat was het allerleukste wat je mee hebt gemaakt op school? Was was het gekste wat je hebt meegemaakt?

Het werd een ontzettend leuke les, waarop wij het schooljaar op een leuke manier doornamen. Zo kwam ik te weten wie er met wie heeft gezoend, wie er verkering heeft gekregen op school en nog veel meer. Maar het allerleukste was toch wel het weggeefplekje in de straat van mijn school. Dat was mij nog nooit opgevallen!

Voor ik het wist liep ik elke ochtend als een gek opzoek naar het weggeefplekje en de platen. Vanzelfsprekend vertelde ik het aan iedereen op school. Een prachtig verhaal vond ik zelf. Bovenal was ik nieuwsgierig naar de man of vrouw achter het weggeefplekje. Helaas het geheim gaf zich niet bloot. Nog niet. Geduld is een schone zaak. Voor nu ben ik twee platen rijker, waarvan een van Dorus is! ‘Er zit een vogelnestje in mijn kop…’

Verkering en een jojo

‘ Wilt u verkering met mij? Ik wel met u.’ Voor heel even stond ik weer in de klas waar het briefje van achter naar voren doorgegeven werd. Mijn lippen krulden zich omhoog. 

Op het briefje stonden twee hokjes, een voor ja en een voor nee. Daaronder de tekst ‘1000 -xxxjes, je Dennis. ‘

Het afgelopen decennium en nog wat jaren kwam ik het briefje zo nu en dan tegen bij het opruimen  en altijd dacht ik weer met weemoed terug aan ‘ mijn Dennis’. Nooit kon ik het opbrengen om het briefje weg te gooien. 

Op die laatste zonovergoten zondag in September besloot ik ‘ mijn Dennis ‘ op Facebook op te zoeken.  En ja, hij accepteerde zowaar mijn vriendschapsverzoek. Maar wist hij nog van het briefje af  en wist hij nog wie ik was? 

Ik stuurde hem een kort berichtje met een foto van het briefje.Het verlossende antwoord kwam aan het begin van de avond. 

‘WhahaJa, Wat mooi, Hoe gaat het met jou dan hier gaat supper. Was waarschijnlijk wat minder leuk voor u haha. Maar nu volwassen geworden en vader van 2 kinderen, 2 bedrijven, Www.teevee.io actief in 5 landen en Www.xrc.nl een iT bedrijf met 40 mensne. Dus kan nog steeds niet schrijven en concentreren maar ben prima terecht gekomen.’

Wat was en ben ik trots zeg op ‘mijn Dennis’.  Die avond hebben we een uur gechat over de oude tijden op de Hotelschool. En wat bleek? Mijn fijne mentor leerlingen van toen waren nu vrienden voor het leven geworden. Het was mijn tweede mentorklas en zo speciaal.  Later dat jaar ben ik door privé omstandigheden een tijdje uit de roulatie geweest en zij hebben altijd gedacht dat het iets met hun te maken had.  Dat heb ik nu rechtgezet. 

Op mijn verjaardag trommelde Dennis de hele klas op om mij te verrassen met een bos bloemen, een kaart en een bon terwijl ik een andere klas stond les te geven. De kaart heb ik nog steeds. Maanden daarvoor vroeg hij midden in de les wanneer ik jarig was. 

‘ Hugo vraagt of je de Jojo nog hebt.’ 

‘ Ik heb hem jaren in mijn tas bewaard. ‘ 

‘ Altijd als we wat gaan drinken komt het verhaal van de jojo over tafel. Als ik die nog eens terugkrijg, is het verhaal compleet.’ 

Ik liep naar de ladekast in de gang, schoof de bovenste lade open en graaide tussen de sjaals en handschoenen. Hebbes! Met de rode jojo in mijn linkerhand en in mijn rechterhand de IPad liep ik terug naar de woonkamer.

‘ Ik heb hem nog!’

‘Ik wil foto.’
Snel maakte ik een foto en stuurde deze door. 

 ‘Ik wil hem terug.’

‘En ik wil een klassenreünie. Ben zo benieuwd hoe het met iedereen gaat en naar jullie levensverhalen.’

‘Dat fixen we zo. Gaan we bij de hotelschool hapje eten.’ 

‘ Je hebt nog geen antwoord gegeven op de vraag, zegt Hugo.’

‘ Welke vraag? Ik ben zo enthousiast aan het typen…’

‘De vraag op het briefje…’

‘Ahaha, zal ik mijn antwoord aankruisen  op het briefje en terugsturen? ‘

Met mijn fijne leerlingen van toen heb ik nu een groepsapp: ‘Juffie is back whit Jojo.’ Kelly en Angela gaan de klassenreünie organiseren. ‘ Dennis was al slecht met huiswerk, appte Hugo, nu zijn zakenpartner.  En ‘ mijn Dennis’ komt binnenkort zijn Jojo ophalen, die ik dus toen om een of andere reden in de klas heb afgepakt. Wordt vervolgd dus! 

De liefde en een Turks kopje koffie…

‘ Ok, Oznur, als een man ooit mijn hand komt vragen dan leer jij mij Turkse koffie zetten.’

Oznur knikte. ‘ En dan hoop ik dat hij het hele kopje opdrinkt, hahah.’

‘Turkse koffie is heel sterk en wordt geserveerd in zo’n klein kopje’. Ze stond op en liep naar mijn oude, groene buffetkast en pakte een van de kleinste,  porseleinen kop en schotel op. Weer aan tafel demonstreerde ze hoe het meisje de koffie zet voor haar aanstaande schoonfamilie. Met het theelepeltje roerde ze in het kopje.

‘Een kopje koffie houdt zij apart. Ze doet er heel veel zout en peper in. Wel twee theelepeltjes zout en peper.’ Oznur trok er een vies gezicht bij. Met grote ogen keek ik haar aan.

Bij het uitdelen van de koffie krijgt de aanstaande bruidegom het speciale kopje koffie. ‘ Hij neemt een slokje, moet slikken, kijkt verward om zich heen en neemt toch nog maar een slokje.’

‘ Haha, arme man.’

‘ Als hij alles opdrinkt, dan houdt hij heel veel van het meisje.’