Herfstpracht

Weet je, wat ik nu opeens het liefst wil doen? Het kwam ineens op mijn bucketlist te staan. Misschien wel met stip bovenaan.  En ik heb niet eens een bucketlist.  De herfstpracht trekt mij als een magneet naar buiten. Ik wil al het moois omarmen, omhelzen, aanraken…

Weet je, ik denk dat ik nu toch maar iets moet opbiechten, daar is het nu echt tijd voor…Vind je niet? Ik denk dat ik verliefd ben op de Herfst! Zelf snap ik er niets van, niente, nothing.  Ik ben toch echt een Zomermens, heel misschien een Lente meisje, maar verliefd op de Herfst? Tja, dat was nog niet echt bij mij opgekomen. Hoewel ik toch echt in de herfst ben geboren.

Na 38 jaar ben ik de herfst gaan snappen. Nu denk ik de herfst te hebben doorgrond na een ingrijpend onderzoek, maar was het wel een uitputtend onderzoek, vraag ik mij nu af.

Fietsend door de smalle, natte grachten van Amsterdam werd ik begroet door een regen van vallende bladeren. Omhoog kijkend naar het dwarrelend goud begroette ik  de kruinen van de bomen met liefde en vertrouwen. Vurig geluk maakte zich meester van mij.  Heel even voelde ik mij jarig, terwijl ik toch echt pas over een week of twee daadwerkelijk jarig was.

Daar op dat moment begon mijn herfstverliefdheid. Op de straten van mijn geliefde Amsterdam lagen tapijten uitgerold in de mooiste kleurschakeringen bruin, rood, geel en oranje. Hier en daar bloeiden de najaarsplanten nog uitbundig. Allen in die dieprode of warm-oranje kleur.  Herfstpracht nam de stad over.

Dolverliefd  ben ik. Ik sta uren naar buiten te staren. Elke ochtend inspecteer ik de bomen minutieus. Hoeveel blaadjes hangen er nog?

Weet je, eindelijk snap ik de herfst. Deze jaargetijde leert ons loslaten. Zo mooi om aan de seizoenen te zien dat alles ook altijd goed komt. Het gaat ook weer lente worden met een nieuw begin. Go with the flow fluistert deze herfst mij overal toe.

#IBZD, deel 4 Barcelona

‘ This is love: to fly toward a secret stay, to cause a hundred veils to fall each moment. First to let go of life. Finally, to take a step whitout feet.’ – Rumi

Zeven jaren waren verstreken voordat ik terugging. Zeven magere jaren of vette jaren? Zeg jij het maar…De Spaanse zon of liever gezegd de Catalaanse zon lonkte naar mij in de kilte van de Hollandse herfst. De wind fluisterde door de straten van Amsterdam: ‘Liefste, waar ben je.’

In mijn dagdromen liep ik door de steegjes van de Barrio Gothico. Over de Placa Catalunya en de Ramblas richting de zee, Barceloneta. Home is were the heart is. 

Het schooljaar was net begonnen en mijn hele wezen smachtte naar thuis.  Naar de wuifelende palmbomen.  Naar de zon. 

Mijn hart maakte sprongetjes van gelukzaligheid. Ik ging terug! En nu voor een tijdje. Slenteren door Barca! In de warme nazomerzon op een terrasje schrijven. Heerlijk!

Elke dag van de week reizigers uit de hele wereld ontmoeten. Like souls die net als ik een tijdje of voorgoed blijven hangen. Vrije geesten en creativelingen. Volop inspiratie, tijd en rust om eindelijk aan mijn boek te beginnen. ‘ Ik heb geen tijd om mij te haasten.’ 
#IBZD, deel 4, http://www.met-k.com

De opdracht:

” je mag een periode werken in een zomerse stad in Europa. Waar ga je naar toe? En wat wil je leren?”

Weemoed…

Het was herfst. Er was iets speciaals aan deze herfst. Hij kwam laat en voelde aan als een Indian Summer. Het was bewolkt en druilerig weer die dinsdagochtend in oktober. Ik stapte zenuwachtig de deur uit, de dag tegemoet. Onderweg naar de tramhalte genoot ik van de ochtendstilte, de gekleurde herfstbladeren op de grond en van het getij-lp van de vogels.

Ineens stond ik vanuit de stilte in de hectiek van het Muiderpoortstation. Het was er deze ochtend druk. De weg was voor een deel afgezet met lint. Een heuse verkeersregelaar regelde het verkeer. De stoeptegels rondom de bomen waren weggehaald en lagen opgestapeld links en rechts van de bomen. Dwars over de weg lag een boom. Met de tweede boom waren ze volop bezig. De zaagmachine maakte een helse kabaal.

Ik stak over en ging op de tramhalte naar het schouwspel kijken. Het viel mij op dat de bomen van tevoren gekortwiekt waren. De bladeren aan de bomen waren goudbruin. Op de stam van de bomen was een wit kruis geschilderd. Ooit stonden er vier bomen rank en trots aan deze kant van de weg. Nu stonden er nog maar twee overeind. Ik keek de Insulindeweg in en zag aan beide kanten van de straat dezelfde bomen in een rij staan. De Insulindeweg had wel iets weg van een statige laan, maar zag er nu vervallen uit. Waarom moesten de bomen weg?

Ineens zag ik mijzelf als tiener door het Oosterpark en Flevopark lopen opzoek naar bladeren voor het vak biologie. In gedachten bladerde ik door mijn schriftje met gedroogde bladeren. Door de komst van de tram werd ik wreed uit mijn gedachten gehaald. Bij het instappen keek ik voor de laatste keer omhoog. Ik keek naar de bladeren. Wat voor boom zou het zijn?

Moesten de bomen wijken voor de sloop van de woningen met dichtgetimmerde ramen? Een gevoel van melancholie overviel mij.

Lekkers haal je van ver……

Op die ene dinsdag in juni was het drukkend warm op school. Het was een van de eerste zomerse dagen na de herfst- lente en de koude winter. De leerlingen renden vrolijk door de gangen.  Als bij nacht werd de geest van de zomervakantie door de brievenbus van de school geblazen. Een keer diep ademhalen, bukken, klepje omhoog en in een keer hard blazen.’FFFFoeee!’

In een van de eerste zomerse nachten van juni raasde de vakantiestemming als een wervelwind door de lege school. Geen enkel hoekje werd overgeslagen van de Streekschool Elandsstraat. In de vroege ochtend van die ene dinsdag stroomde de school langzaam vol. In groepjes of alleen liepen de zomers geklede leerlingen en docenten langzaam of in snelle draft van de tramhalte op de Marnixstraat via de Lijnbaansgracht naar de Streekschool. Ze hadden wel iets weg van een kolonie mieren. Ze kwamen vrolijk op slippers de school binnen banjeren. Een enkeling vergat zelfs zijn zonnebril af te doen.

 ‘ Goedemorgen!’

De ‘werksters’ van de mierenmaatschappij gingen tegen wil en dank aan de slag. Voor er genoten kon worden van de langverwachte zomer moest er gezwoegd worden over de laatste toetsen van het schooljaar. Ze slenterden door de gangen richting de lokalen. Hier en daar werd er met een tas over de grond gesleept. Als niemand keek deed een van de ‘mannetjes’ het licht uit in de gangen. De andere ‘werksters’ lachten er luid om. In een mierenkolonie dienen de  ‘mannetjes’ enkel en alleen voor de voortplanting (daarna sterven ze).

Met het verstrijken van de dag lieten de ‘ werksters’ en de ‘ mannetjes’ de teugels vieren. De sfeer werd uitbundig. Een kolonie mieren liep in galop van de binnenplaats naar de Wc’s. Voorop liep de ‘ Koningin’. De ‘Koningin’ had opdracht gegeven om een van de ‘mannetjes’ te straffen. De kolonie mieren werd streng toegesproken door een van de docenten. Ze draaiden zich om en liepen weer in galop naar de laatste toets. De rekentoets.

Als aangeschoten wild kwamen ze het grote computerlokaal op de eerste etage binnen lopen. Het was er warm en half duister zo aan het eind van de dag. ‘ Zoek een plekje op en log in op je computer’. De ‘werksters’ gingen aan de slag. Na drie kwartier zwoegen op de computer verlieten de ‘werksters’ een voor een het computerlokaal. 

‘ Dag Mevrouw, fijne vakantie’. De docente sloot het lokaal af en liep de trap af naar de docentenkamer. ‘ Waar was je nou?’ ‘ Ik had een toets’, riep A. terwijl hij met zijn grote lompe benen de trap opklauterde. ‘Ja, A. , de Nederlandse toets was al afgelopen toen wij met de rekentoets begonnen!’

‘ Mevrouw, kan ik de toets nog maken?’ 

‘ Pffff, Ja, loop maar mee’. De docente draaide zich om met in haar kielzog A. Bij binnenkomst deed de docente het licht aan. ‘ Waar mag ik gaan zitten, mevrouw?’ 

‘Kom maar hier zitten, A. Zo zit je dichtbij mij. Start je computer maar op.’ A. schoof de houten stoel naar achteren en deed zijn grote zwarte rugtas af. Bij het uittrekken van zijn eveneens zwarte leren motorjack zei hij met een grote grijns op zijn gezicht: ‘ Ik heb een leuk weekend achter de rug.’

‘Oja, vertel eens….’

 ‘ Ik was naar een festival met een vriend.’ 

‘Oh, was het leuk?’

 ‘Die vriend heeft een vriendin en haar vriendin probeer ik nu eh eh……’

 ‘ Oh, wat leuk A.’.

 ‘ Dit gaat u niet weer op het internet zetten, hé!’, zei A. met een glimlach van oor tot oor terwijl hij met zijn vingers tikkende gebaren maakte. Ze lachten beide hardop.

 ‘ Nou, A., als ik het op internet zet, beloof ik dat ik jouw naam er niet bijzet’. 

‘Maar vertel eens, wat voor meisje is het?’

 ‘ Ze is 14 jaar en komt uit Uithoorn en ik kom uit IJmuiden. Ja, dat is ook zoiets, ik ben 17 jaar, maar al mijn vrienden zijn 14 jaar.’ 

‘ Ben je verliefd?’ ‘ A. lachte bescheiden. ‘ Ik denk dat ik te snel ga, want nu zegt ze dat ze alleen vrienden wil blijven. Wilt u een foto van haar zien?’ 

‘ Ja, natuurlijk, waarom niet.’ Wat een ogen, hé?’, zei A. stralend. ‘ Ja, mevrouw, lekkers haal je van ver, hé?’