Herfstpracht

Weet je, wat ik nu opeens het liefst wil doen? Het kwam ineens op mijn bucketlist te staan. Misschien wel met stip bovenaan.  En ik heb niet eens een bucketlist.  De herfstpracht trekt mij als een magneet naar buiten. Ik wil al het moois omarmen, omhelzen, aanraken…

Weet je, ik denk dat ik nu toch maar iets moet opbiechten, daar is het nu echt tijd voor…Vind je niet? Ik denk dat ik verliefd ben op de Herfst! Zelf snap ik er niets van, niente, nothing.  Ik ben toch echt een Zomermens, heel misschien een Lente meisje, maar verliefd op de Herfst? Tja, dat was nog niet echt bij mij opgekomen. Hoewel ik toch echt in de herfst ben geboren.

Na 38 jaar ben ik de herfst gaan snappen. Nu denk ik de herfst te hebben doorgrond na een ingrijpend onderzoek, maar was het wel een uitputtend onderzoek, vraag ik mij nu af.

Fietsend door de smalle, natte grachten van Amsterdam werd ik begroet door een regen van vallende bladeren. Omhoog kijkend naar het dwarrelend goud begroette ik  de kruinen van de bomen met liefde en vertrouwen. Vurig geluk maakte zich meester van mij.  Heel even voelde ik mij jarig, terwijl ik toch echt pas over een week of twee daadwerkelijk jarig was.

Daar op dat moment begon mijn herfstverliefdheid. Op de straten van mijn geliefde Amsterdam lagen tapijten uitgerold in de mooiste kleurschakeringen bruin, rood, geel en oranje. Hier en daar bloeiden de najaarsplanten nog uitbundig. Allen in die dieprode of warm-oranje kleur.  Herfstpracht nam de stad over.

Dolverliefd  ben ik. Ik sta uren naar buiten te staren. Elke ochtend inspecteer ik de bomen minutieus. Hoeveel blaadjes hangen er nog?

Weet je, eindelijk snap ik de herfst. Deze jaargetijde leert ons loslaten. Zo mooi om aan de seizoenen te zien dat alles ook altijd goed komt. Het gaat ook weer lente worden met een nieuw begin. Go with the flow fluistert deze herfst mij overal toe.

Dansende zonnebloemen

Bron: http://www.tuindoek.nl

Dansende Zonnebloemen

Waarom eigenlijk? Ik moest ze vermaken. Bezighouden. De herinnering voert mij terug naar het heden. Afwijzing en verdriet. Het verdriet om hetgeen dat nooit zal geschieden. De afwijzing van die twee kleine mannetjes. Hoe zwaar kan die voelen?

Dagdromen van dansende zonnebloemen. Ze kwamen nooit op. Wachten op iets dat komen gaat, geeft rust. Het zijn met wat is. Kwamen de zonnebloemen daarom niet op? Waren ze niet met zorg en liefde geplant?

De kleine mannetjes waren snel verveeld. Ze raakten verwikkeld in een strijd om het schepje. Later om de gieter. Kleine kinderen zijn meester in het krijgen van wat ze willen, wanneer ze willen. Het leven in het hier en nu. Zo snel mogelijk resultaat willen zien van je noestere arbeid.

Waar in mijn leven ben ik deze kunst (en )kwijtgeraakt? Toch wil ik blijven zaaien met oog voor detail. Ik ga voor een rijke oogst: dansende zonnebloemen in juli.

De belofte van een nieuw begin

‘Hé, Thomas, ben jij ook de enige met een vooropleiding?’

‘Ja, wacht ff.’  Ik drukte op het groene knopje van de kopieermachine en de machine begon te ratelen. 

‘ Mevrouw, mag ik u wat vragen?’ Met mijn hoofd draaide ik naar links en keek recht in de bruine ogen van een lange jongen in bakkerskleding. In zijn rechterhand bungelde een doorzichtige plastic tas met blauwe vaat- en theedoeken. ‘Weet u waar het magazijn is?’ 

‘Ja, dat is die deur.’ Met mijn rechterhand wees ik op de tweede deur van rechts. ‘Thomas, ik was net de enige die wist hoe je een kruimeldeeg moest zetten.’ Het meisje straalde. Thomas knikte beleefd terug terwijl hij met zijn hoofd de gang afspeurde . ‘ Weet je nog, dat ik als enige van de klas niet wist hoe je een kruimeldeeg moest zetten?’

‘ Ja, Ja…’

Vanaf de kopieermachine keek ik de gang in, waar het komen en gaan was van nieuwe en oude leerlingen. Om 11 uur was het spitsuur . Die maandagochtend was het schooljaar begonnen aan haar derde lesweek. In de eerste twee weken kwam de school langzaam tot leven na een lange en hete zomer.

Op de laatste maandag in augustus was het een soort Prinsjesdag op school. Het docentenkorps werd die ochtend om 08.15 verwacht in de koffiekamer voor een heuse debriefing. De belofte van een nieuw begin vulde de kamer. De dag werd minutieus doorgenomen. De rode loper werd uitgerold en bij de deur stond een grote ontvangstcomité. Prinsjesdag kon beginnen.

Op hoge hakken of sneakers kwamen ze de school binnen. Van Diva tot tattoo koning tot het alternatieve meisje. Hoeveel tijd zouden ze voor de spiegel hebben gestaan die ochtend? Die avond of dagen ervoor werd er in menig tienerkamer het hoofd gebroken over de outfit van de eerste schooldag. Zoveel was er duidelijk.

De ontvangstcomité wees ze vriendelijk de weg naar de kantine. Waar ze allemaal keurig plaatsnamen op de blauwe- inmiddels retro- stoelen. De spanning hing haast zichtbaar in de lucht. Het gehele docentenkorps werd op het bordes geroepen. De mentoren en docenten namen plaats achter de lange houten tafel op het podium. De één wat aarzelend dan de ander.

Het schooljaar werd officieel geopend met een toespraak van de schooldirecteur. De nieuwe lichting hoorde alles gelaten aan. De docenten keken elkaar af en toe aan of knikten instemmend. Na de opening werden de leerlingen door hun mentoren meegenomen naar een lokaal voor een verdere kennismaking. De cirkel was weer rond.

De oude lichting hebben wij in Juli uitgezwaaid. Ook dit had een officieel tintje. De gediplomeerden kwamen via dezelfde rode loper de school binnen. Ook toen namen ze plaats op de blauwe retro kuipstoelen. En ja, ook toen zaten de mentoren op het bordes. De gediplomeerden verlieten het warme nest. Ze vlogen de wijde wereld in. Elders begonnen ze aan een nieuw begin in de vorm van een studie of baan. De belofte van morgen…

Miepje, ga je dood?

‘ Miepje, Miepje, Miepje, ga je dood? ‘, riep ik tegen de dove kat van de buurman. Miepje lag in elkaar gedoken op de vloer bij de warme radiator. ‘ Waarom ligt Miepje daar?’

‘ Ze zit er al weken.’

‘Oh, gaat ze soms dood?’ 

‘ Nee, Miepje dood? Dat roep jij nu al jaren’, zei hij wild schuddend met zijn hoofd. 

‘ Ja, das waar’. Ik liep op Miepje af.

Ze lag nog steeds heerlijk te slapen op de grond. ‘Katten zoeken altijd een raar plekje op als zij doodgaan’, zei ik plechtig. Ik zakte door mijn knieën en riep: ‘Miepje, ga je dood?’ De poes keek parmantig op. ‘ Nee, ze gaat nog niet dood.’

 ‘ Ze wil Pasen nog meemaken’.

‘ Zo, zo’, zei de buurman vanuit zijn rode gispen fauteuil.

Rondom de fauteuil lagen overal stapels oude kranten. Op de laminaatvloer vlogen de dotten kattenharen rondjes door de kamer. ‘Nee, wacht even.’ Ik deed een stap terug en zakte weer door mijn knieën. ‘Miepje, Miepje’. De poes stond op, draaide zich om en ging rustig liggen met haar kont naar mij toe.

‘ Nee, ze wil nog niet dood. Miepje wil de kroning nog meemaken. Daarna wil ze de zomer nog eenmaal meemaken. Tja, en daarna wil ze heel misschien nog de kerst halen’. 

‘Als Miepje doodgaat moet je haar wel begraven in een houten kistje.’

 ‘ Ja, zeg, waar laat ik haar dan, in jouw vriezer?’ 

‘Nee, Nee!’, zei ik wild gebarend met mijn armen.

‘ Vraag Pieter maar of hij alvast een kistje kan maken.’ 

‘Ja, en dan moeten er ook dragers zijn’, zei de buurman. ‘ Ja, ja, natuurlijk.Dan gaan we achter de dragers met Miepje in de houten kist naar het Flevopark om haar te begraven. Daarna gaan we haar leven vieren bij de jeneverstokerij in het park.’

‘ Ja, en dan wil ik ook kanonschoten. Eenentwintig of 11 kanonschoten? ‘ Miepje is een vrouwtje en dan zijn het er elf’, zei de buurman. 

‘Nee, als een man eenentwintig kanonschoten krijgt dan krijgt Miepje ook eenentwintig kanonschoten’, zei ik beslist. ‘Oke.’

De volgende dag kwam ik thuis na mijn werk. De buurman stond in de keuken. Ik tikte op het raam. ‘Zo, lekker aan het koken?’

‘ Nee, ben Miepje eten aan het geven.’ 

‘Oh, ze is dus nog niet dood? Eigenlijk vind ik dat je al aan de rouwkaart moet beginnen. Ja, en ik zou de stokerij ook al bellen’, zei ik lachend. 

‘ Ja, ja’, riep hij door de open keukenraam. ‘ Ik verwacht wel een rouwkaart als het zover is’, zei ik zwaaiend met mijn huissleutel in mijn linkerhand.