Grote meid
Weet je dat ik al heel veel kan? Mama zegt dat ik al een grote meid ben. Zo kan ik al lezen. Het gaat nog wel langzaam, hoor! En ik kan mijn naam al schrijven. Eigenlijk telt dat niet. Dat kon ik al. Dat was het eerste wat ik leerde van meneer Paddington.
Mijn naam schrijf ik op tafels en stoelen. Op het gekleurde behang van Oma. Op mijn tas en jas. Mama wordt dan altijd heel erg boos. Ze roept heel hard ‘Sophia’ door het huis. Zo hard dat ik de kopjes in de kast hoor rinkelen. Dan ben ik bang dat ze stuk rinkelen. Ojee, dat zou mama nog bozer maken.
Het liefst verstop ik mij onder mijn prinsessenbed. Doen grote mensen dat ook? Ik bedoel verstoppen grote mensen zich ook als ze bang zijn? Nu ben ik een grote meid. Ik verstop me niet meer, maar loop naar beneden. ‘ Jaa mama’, roep ik vanuit het trapgat. Ik trek mijn jurk nog even snel recht. Mama houdt er niet van als mijn jurk slordig zit. Mama is een echte dame. Ik wil geen dame worden.
Bovenstaand stukje heb ik ingezonden als schrijfoefening op:
https://schotinschrijven.wordpress.com/schrijfoefening/schrijfoefening-maart/
Marije Onstenk heeft mijn stukje voorzien van feedback op haar blog geplaatst. Hierboven heb ik het stukje aangepast.
cheznuha 
Hallo Nuha,
Wat ontzettend leuk om je verhaal herschreven te zien! Ik vond het al een intrigerend stukje, nu nog meer. Je wordt er nog meer ingetrokken, nieuwsgierig gemaakt en nu de ‘grote-mensen-woorden’ eruit zijn, is het kindperspectief veel sterker geworden. Leuk! Ben benieuwd of het langer wordt en wat er allemaal aan de hand is met het meisje en de moeder.
Groet,
Marije
Hi Marije,
Wat ontzettend leuk om te horen! Tot nu toe ligt t verhaal volop te rijpen😉 Ook ik ben super benieuwd naar de avonturen van kleine grote meid Sophia.